Prawnuki Żelisława Szafera (brata Mieczysława, a ojca Władysława) swoją podróż rozpoczęły od miejscowości Stany w Gminie Bojanów, gdzie pracował jako leśniczy Żelisław i gdzie urodził się jego syn Kazimierz (również leśniczy, zamordowany przez Niemców podczas II wojny św.).

Kolejnymi etapami, już na ziemi mieleckiej, były:

• rezerwat Buczyna na Płaskowyżu Kolbuszowskim im. W. Szafera w Przyłęku,
• kapliczka drogowców (Matki Boskiej Częstochowskiej) przy drodze Mielec-Kolbuszowa, obok której znajduje się tablica upamiętniająca ubiegłoroczną konferencję poświęconą Władysławowi Szaferowi. Wokół doskonale widać uderzającą osobliwość lasów dawnej Puszczy Sandomierskiej, w bezpośrednim sąsiedztwie środowisk mokrych, śródleśnych bagnisk i torfowisk wyżynnych znajdują się suche wydmy piaszczyste,
• siedziba Nadleśnictwa Mielec i Centrum Edukacji Przyrodniczej im. Profesora W. Szafera.

Na pamiątkę wizyty w Mielcu potomkowie Szaferów (Lucyna Szafer, Bożena Kibler z domu Szafer i Wojciech Biernacki – wnuki Kazimierza Szafera) posadzili sosnę czarną (Pinus nigra Oregon green) w kolekcji nadleśnictwa znajdującej się przy jego siedzibie, zwiedzili Centrum EP, zatrzymali się przy tablicy pamiątkowej i dębie szypułkowym posadzonym z okazji 130. rocznicy urodzin Profesora Szafera.

Mural poświęcony Władysławowi Szaferowi znajdujący się na ulicy Szafera, groby rodziny Szaferów – linii Żelisława oraz praprababki Barbary Szaferowej z Wollów, żony Jana Szafera, miejsce w którym stał dom Szaferów oraz Szkoła Podstawowa nr 2 „Pod zegarem", do której uczęszczał Władysław Szafer, to następne etapy podróży.

Na koniec Szaferowie zwiedzili Muzeum Regionalne w Mielcu - Dworek Oborskich i nabyli wydane w ubiegłym roku pamiętniki Mieczysława Szafera.

Trzymamy za słowo potomków Szaferów, którzy zapowiedzieli (wpisem do księgi pamiątkowej Centrum Edukacji Przyrodniczej), że na kolejne spotkanie przy posadzonej sośnie czarnej zabiorą następne pokolenia: dzieci i wnuki.

Tekst: Hubert Sobiczewski