Widok zawartości stron
Sosna Thunberga (Pinus thunbergii)
Pinus thunbergii var. Ogon. Fot. Krzysztof Chruściel
Pinus thunbergii var. Ogon. Krzysztof Chruściel
Sosna Thunberga (Pinus thunbergii Parlatore) – gatunek drzewa z rodziny sosnowatych. Sosna Thunberga występuje w stanie dzikim w północnej Azji, Japonii i Korei. Powszechnie sadzona w USA ze względu na odporność na zasolenie i smog. W Polsce rzadko spotykana, przeważnie ogrodach botanicznych. Ze względu na duże zanieczyszczenia powietrza populacje rosnące blisko miast koreańskich zagrożone są wyginięciem.
Pokrój
Drzewo wiecznie zielone. Korona zaokrąglona lub nieregularnie stożkowata.
Pień
Osiąga 40 m wysokości. Obwód pnia do 3 m. Kora ciemnoszara i łuskowata, z podłużnymi pęknięciami.
Liście
Igły zebrane w pęczki po 2, długości do 15 cm, szerokości 0,7–1,2 mm, ostro zakończone, grube i sztywne, ciemnozielone. Igły pozostają na drzewie przez dwa, trzy lata.
Szyszki
Szyszki męskie są żółte, żeńskie początkowo fioletowo-czerwone. Szyszki żeńskie osiągają 6 cm długości i 4 cm średnicy, jasnobrązowe, rosną pojedynczo lub w grupach. Łuski nieliczne, po otwarciu odstające niemal pod kątem prostym. Nasiona od ciemnobrązowych po czarne, o długości 6 mm, z wyraźnym skrzydełkiem długości 12–16 mm.
Stanowisko i uprawa
Rośnie na łagodnych, niskich wzgórzach, razem z wieloma innymi drzewami, w tym wiązem, jesionem i jodłą. Jest dominującą sosną na obszarach od wybrzeży do wysokości 1000 m n.p.m. Preferuje wilgotny klimat umiarkowany. Średnie temperatury letnie wynoszą od 24° do 29 °C. Toleruje zasoloną wodę, dzięki czemu może rosnąć na nadbrzeżnych piaskach. Wytrzymuje krótkotrwałe susze.
Zastosowanie
Chętnie sadzona w ogrodach japońskich i przydomowych ogródkach. Wykorzystywana do formowania drzewek Bonsai. Ze względu na odporność na zasolenie gleby często sadzona przy drogach na terenie USA.
Odmiany
Ogon - Najważniejszą cechą tej odmiany to intensywnie cytrynowy kolor igieł, jaki przyjmuje to drzewo w okolicach jesieni, utrzymujący się do wiosny. Rośnie dosyć silnie, w młodości przyrosty roczne mogą sięgać w dobrych miejscach 35 – 40 cm, formuje wtedy nieco luźną sylwetkę, która jednak zagęszcza się ładnie dosyć szybko, osobniki mające około 3 metrów wysokości są już na ogół ładnie rozbudowane. Docelowo odmiana ta może osiągać około 5 – 10 metrów, jest to jednak wartość szacunkowa, ponieważ nie ma w Polsce osobników starszych. Do dobrego wzrostu nie wymaga zbyt żyznych gleb, potrzebuje jednak dość słonecznego stanowiska – lepiej się wtedy wybarwia i nie ma tendencji do oparzeń słonecznych. Młode osobniki warto lekko nawozić wiosną, ale zaaklimatyzowane rośliny już tego nie potrzebują, wtedy nawozy można stosować jedynie interwencyjnie. Polecamy tę odmianę wszędzie tam gdzie potrzeba relatywnie szybkiego efektu – jest to jedna z szybciej rosnących odmian, o tak ciekawych cechach. W takcie lata igły ciemnozielone zaczynają lekko żółknąć jesienią i osiągają apogeum wybarwienia w okolicach stycznia – lutego, od marca/kwietnia kolor złoty a raczej cytrynowy zaczyna ustępować stopniowo jasnej, a później ciemnej zieleni. Gra barw pozwala na stworzenie unikatowych kompozycji wraz z innymi odmianami iglastymi.
Źródła